Led Zepplin

گروهی که با اعضا اصلیش یعنی :
جیمی پیج ( گیتاریست ) - جان بونهام ( درام ) - جان پل جونز( گیتار بیس ) و رابرت پلانت به عنوان خواننده ، برای مدت دوازده سال یکی از پیشگامان بلامنازع موسیقی راک محسوب می شد .

با مرگ " جان بونهام " در سال 1981 گروه به سرعت از هم پاشید و مانند گروههای دیگر اعضای آن تنها در مراسم خاصی گردهم جمع شدند ، این به معنای برگزاری کنسرتی تحت عنوان "AID" بود.
پیج و پلانت دوستانی بودند که برای مدت سیزده سال به فعالیت در صحنه موسیقی روز دنیا ادامه دادند .
با وجود آلبوم "SOLO " پلانت ، در همکاری پیج با " پل راجرز" و " دیوید کاوریل" نیز بسیار موفق بود ولی به اذعان همگان کار این دو هنرمند همواره در کنار یکدیگر خصوصیات منحصر به فردی داشته که تنها مشخصه این تیم دو نفره است .
زمانی که در سال 1994 این دو برای تهیه آلبوم جدیدی در کنار یکدیگر قرار گرفتند ، این سوال مطرح شد که آیا آنها می توانند همچنان حافظ سنتهای " LED ZEPPLIN " در دهه 90 هم باشند یا خیر .
اما آلبوم " NO QUARTER " در این سال و تور جهانی این آلبوم نشان داد که آنها همچنان با زمان به جلو میروند .
" جیمی پیج " همچنان به عنوان یکی از برترین نوازندگان تمام سازهای زهی مطرح است و صدای "رابرت پلانت " نیز به روزهای اوج در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 نزدیک است .
آلبوم " NO QUARTE " به همراه چهار آهنگ جدید ، که الهام گرفته شده از موسیقی شمال آفریقا بود ، تشکیل می شد .
موفقیت این آلبوم سبب شد تا تمامی دوستداران موسیقی مشتاقانه از آلبوم جدید آنها یعنی " قدم زدن در کلارکز دیل " استقبال کنند .
گرچه نخستین آهنگ این آلبوم ، دارای تم شرقی است ولی فرم کلی آن ، بازگشت به سبک شناخته شده " LED ZEPPLIN " را نوید میدهد و بیشتر به نظر میرسد که این آلبوم یک آلبوم از پیش نوشته شده گروه ، در حول و حوش سال 1976 ( آلبوم PRESENCE) که اکنون با جایگزینی " مایکل لی " به جای بونهام افسانه ای و " چارلی جونز " به عنوان " بیسیست " به جای " جان پل جونز " در استودیو تهیه شده است .
متن زیر مصاحبه با این دو هنرمند بزرگ زمانی که خود را برای اجرای کنسرت در اروپای شرقی آماده می کردند ، تهیه شده است .

آیا این همکاری را به منزله تجربه ای نو تلقی می کنید ؟

جیمی : ما برای سالها با هم بوده ایم و اکنون پنج سال است که دوباره در کنار هم هستیم و به هم کاملا عادت کرده ایم .

رابرت : در واقع روزهای گذشته مان را مدتی است که به فراموشی سپرده ایم و بر این باوریم که هر آنچه که در گذشته کسب کرده بودیم ، طی این همکاری مجدد ، دوباره به دست آورده ایم ، چرا که اگر این گونه نبود انگیزه ای برای ادامه کار نداشتیم و از در کنار هم بودن لذت نمی بردیم . از سوی دیگر ، خاستگاه موسیقی برای ما چندان مهم نیست ، بلکه شیوه برخورد با این نوع خاص موسیقی است که مد نظر ماست . چون ما نمونه هایی از موسیقی متاثر از موسیقی عربی ، راک ، بلوز و راک اند رول را در کارنامه هنری مان داریم و از لحاظ نوازندگی نیز مشکلی احساس نمی کنیم .


با توجه به اینکه پشتوانه ای از کارهای با ارزش دوران حیات " ZEPPLIN " را به همراه گروه بی شماری از طرفداران را دارا هستید ، احساس نمی کنید که با تهیه این آلبومها ، امکان دارد جایگاه خود را تا حدی از دست بدهید ؟

جیمی : چنین مساله ای درباره آلبوم " NO QUARTER " نیز صدق می کرد ، چرا که ما بعد از سالها دوباره در کنار هم قرار گرفته بودیم . تشخیص اینکه مردم این کار را خواهند پسندید یا نه برایمان مقدور نبود .
به همین علت در اولین کنسرتهایمان کمی عصبی بودیم ولی خب ، ما حصل کار خوب بود و به ما ثابت کرد که این بار هم موفق خواهیم بود .


در آلبوم " قدم زدن در کلارکزدیل " بیشتر موسیقی راک را می شنویم تا ...

رابرت : ما قبل از هر چیز سعی می کنیم که خودمان را راضی نگه داریم و این ذهنیتی است که ما را به فعالیت وا می دارد ولی فکر میکنم که کار ما چندان به سبک راک نباشد . راک ، چیزی بوده که در طول سالیان گذشته همواره متحول شده و بر حسب آنچه که در جو موسیقی روز جریان داشته ، به عناوین و واژگان مختلف دسته بندی شده است اما در این آلبومها خواستیم تا تنها موسیقی مورد نظرمان را بنوازیم .


آیا اجرای موسیقی در این سن و سال با روزهای نخستین کار تفاوت فاحشی پیدا کرده است ؟

جیمی : هر چند من تفاوت فاحشی نمی بینم اما با بالا رفتن سن مشخص می شود که شما در گذر سالها تاثیر از محیط اطراف را می پذیرید . در آن روزهای سخت ، می خواستیم موزیسین های مطرحی باشیم ، حریص بودیم و سعی میکردیم تا تمام سبکهای موسیقی را در جهان تجربه کنیم .


آیا شما میتوانید یکدیگر را به عنوان موزیسین توصیف کنید ؟

رابرت : دلیل اینکه برای این مدت طولانی نمی خواستم با جیمی کار کنم این بود که می خواستم از " اتیکت لدزپلین " رها شوم و این تنها راه علاج بود . من دیگر علاقه ای به آن " رابرت پلانتیسم " دهه ۷۰ نداشتم و زمانی که در دهه ۸۰ به گذشته نگاه می کردم با خودم می گفتم : خدایا این دیگر چه بود ؟!
به همین علت وقتی که به صورت " SOLO " فعالیت می کردم ، سعی داشتم تا خودم را از کل این قضیه دور نگاه دارم اما در تمام این مدت ، واقعا کمبود جیمی را حس احساس می کردم ، چرا که شیوه برخورد او با آهنگها و فضایی که او بوسیله گیتار می آفریند ، منحصر به خود اوست . من با موزیسین های زیادی کار کرده ام که از نظر تکنیکی مهارت زیادی داشتند ولی فاقد خصوصیات جیمی بودند .

جیمی : این مساله به نحوی به پیش زمینه موسیقایی بر می گردد که هر دو نفر ما دارا هستیم . در آلبوم " SOLO " سال ۱۹۸۸ ، من از صدای رابرت در آهنگی به نام " THE ONLY ONE " استفاده کردم و با وجود اینکه با خوانندگان بزرگی چون " دیوید کاوردیل " هم کار کرده ام ، باید بگویم که صدای هیچ کس دیگری نمی توانست در چنین مکان درستی در آهنگ شنیده شود .


اکنون شما بار دیگر یک گروه تلقی می شوید . آیا مایکل و چارلی در نوشتن آهنگها دخالتی دارند ؟


رابرت : این یک کار گروهی است و دخالت آنها در برخی از آهنگها بیشتر از بقیه است ولی قطعا همکاری آنها باعث به وجود آمدن کل کار می شود . تعداد طبالهایی که بتوانند هماهنگی لازم را با نحوه گیتار نواختن جیمی ایجاد کنند زیاد نیست و من طبالهای زیادی را دیده ام که از عهده این کار بر نیامده اند ولی مایکل ، با وجود سبک متفاوت کاری اش در این امر موفق بوده است . هر چند که او مثل " بونزو " نیست ولی کار با بزرگانی همچون " لنی کراوتیز " او را در موج معاصر موزیک روز قرار داده و ریتمهای امروزی گروههایی چون " HAPPY MONDAY " یا " STONE ROSES " را می توان در خلال کارهای او شنید .



شما به " اتیکت لدزپلین " اشاره کردید . آیا باور این نکته که شما هنوز " اسطوره ای " برای خیلی از افراد محسوب می شوید ، مشکلاتی را در زندگی برایتان به وجود آورده ؟


جیمی : نه ، اینطور فکر نمی کنم . من از احساس رابرت در این باره اطلاعی ندارم ولی برای من تنها شاداب و سرزنده ماندن ، مساله اصلی است .

رابرت : برای ما تنها کارهای فعلیمان اهمیت دارد . گرچه ما مشترکات زیادی با " لدزپلین " داریم ولی " لدزپلین " نیستیم و بیشتر توجهمان را به انچه که امروز انجام میدهیم ، معطوف کرده ایم تا آنچه که بیست سال پیش انجام دادیم ، اما مطلبی که شما به آن اشاره کردید واقعیتی است که نمی توان آنرا کتمان کرد .

شما آهنگهای قدیمی " لدزپلین " را در کنسرتها بر چه اساسی انتخاب می کنید ؟

رابرت : ما برخی آهنگها را در قدیم بیش از حد اجرا کرده ایم . بنابراین آنها را از برنامه حذف می کنیم و در مورد بقیه ، بستگی به این مساله دارد که تیم چهار نفره ما ، تا چه حد قادر به اجرای موفق آهنگ باشد . اما در هر صورت ، ما برای کسب درآمد به روی صحنه نمی رویم ، ما تنها می خواهیم که هیجان ایجاد کنیم و موسیقی بنوازیم، به همین راحتی ....

Lunatic @ irplaces.com